دیابت شیرین یا مرض قند، گونهای نارسایی در سوخت و ساز مواد قندی است که در پی کاهش توانایی بدن در ساختن یا پاسخ دادن به هورمون انسولین به وجود میآید و با افزایش قند گلوکز در خون همراه است. بخش از گلوکز زیادی از راه ادرار به بیرون راه مییابد، اما بیشتر آن در خون میماند و به بافتها و اندامهای گوناگون، مانند شبکیهی چشم، کلیهها، پوست و رگها آسیب میرساند. امروزه این آسیبها را با تزریق انسولین یا قرصهای کاهندهی قند خون کاهش میدهند.
دگرگونی در سوخت و ساز
غذایی که میخوریم دارای چهار دسته از مولکولهای سازندهی بدن به نام کربوهیدارتها (مواد قندی)، پروتئینها، لیپیدها (مواد چربی) و اسیدهای نوکلئویک (مواد ژنتیکی) است. این مولکولهای درشت در دستگاه گوارش به مولکولهای کوچکتری که واحدهای سازندهی آنها به شمار میروند، میشکنند. کربوهیدراتها، که در نان، برنج، شکر و میوههای شیرین به فراوانی یافت میشوند، به مولکولهای گلوکز میشکنند و از راه رگهای رودهی کوچک به خون وارد میشوند. بخشی از گلوگز خون به سلولهای بدن وارد میشود، اما بخش زیادی آن به صورت مولکول درشتتری به نام گلیکوژن در سلولهای کبد اندوخته میشود. بین وعدههای غذایی که بدن به گلوکز نیاز دارد، گلیکوژن میشکند و مولکولهای گلوکز از سلولهای کبد به خون وارد میشوند و به سلولهای دیگر میرسند. کاهش اندختهی گلیکوژن نیز از وعدهی غذایی دیگر جبران میشود.
در بیماران دیابتی فرآیند سوخت و ساز مواد قندی بهخوبی انجام نمی شود، زیرا این فرآیند تنها با کمک انسولین بهخوبی پیش میرود. انسولین که در سلولهای ویژهای در جایی از لوزالمعده به نام جزیرههای لانگرهانس ساخته میشود، راهیافتن گلوکز را به سلولهای بدن، بهویژه سلولهای ماهیچهای، سلولهای کبد و سلولهای بافت چربی، آسان میکند. گلوکز در ماهیچهها و کبد به صورت مولکولهای گلیکوژن اندوخته میشود و در بافت چربی نخست به اسیدهای چرب تبدیل و سپس به صورت قطرههای ریز چربی اندوخته میشود. انسولین این فرآیندهای را نیز جلو میبرد. در بیماری دیابت، انسولین اندکی از لوزالمعده به خون آزاد می شود یا سلولهای بدن، بهویژه سلولهای بافت چربی و سلولهای ماهیچهای، به انسولین بهخوبی پاسخ نمیدهند. در نتیجه، مولکولهای گلوکز به جای اندوخته شدن در بافتها همچنان در خون میمانند و به بافتهای بدن آسیب میرسانند.
منبع : جزیره دانش